RETURN to India  

Welcome to India – dag 1 

Ik ben Sandra, Global Brand Manager RETURN, en neem jullie mee op avontuur in India, want het is belangrijk te weten, zien en ervaren wat wij doen, wat jullie bijdrage betekent voor de 20 studenten die hier opgeleid worden. 

Vandaag, om precies te zijn 20 september zijn we vertrokken naar India. Je moet hier wel de data noemen, want door het tijdverschil (3,5 uur vooruit) en al het reizen raak je snel besef van dagen en tijd kwijt. We vertrekken om 20:45 uur vanaf Schiphol Airport naar Delhi. Ik reis samen met Peter,  mede-oprichter van Hairdressers without Borders samen met Esther. Peter en ik kennen elkaar van vroeger, dus we hadden gelukkig veel bij te kletsen in het vliegtuig, die 8 uur waren zo om – hoop voor die mensen naast ons ook😉. Eenmaal in Delhi aangekomen, hadden we 5 uur om over te stappen op onze binnenlandse vlucht naar Jodphur. E-sim geregeld, cash geld geregeld en even een ontbijtje. Hop vliegtuig weer in en 1,5 uur later waren we in Jodhphur. 

Toch stiekem wel heel erg spannend, want je weet nooit hoe het in landen als India eraan toegaat, je kunt er zo maar uitgepikt worden met als risico dat je alle tools en scharen, in dit geval, moet afgeven. En als hairstylist kun je gewoon NIET zonder scharen of tools.  Maar YES…. Totaal geen problemen gehad met douane en vluchten, dus ik wandel fijn door met alle RETURN tools en scharen in mijn backpack, stiekem slaak ik een zuchtje als ik de warmte van Jodhpur tegemoet loop… ik ben opgelucht!  

En terwijl daar de warmte meteen de nodige zweetstraaltjes over mijn hoofd laten lopen, ik weet niet og het angszweet of opluchting is, haha. Staan daar onze lieve gastheer en gastvrouw van Sambhali Trust ons op te wachten. Alles gaat mega snel, is goed geregeld. We kijken nog een beetje verwonderd om ons heen, want de luchthaven ziet er toch anders uit dan bij ons: mooie gebouwen met witte en blauwe kleuren in Indiase stijl, prachtig. De tuktuks staan er in overvloede. Ik kom altijd ogen te kort… dus snel wat fotootjes en dan stappen we in het busje op weg naar onze Guesthouse. Onderweg vertelt Monica, verantwoordelijk voor de marketing/sales, over de Sambhali Trust, ze werkt er 3 jaar en zorgt ervoor dat de vrouwen opgeleid worden tot naaister.  

De gemaakte kleding, Indiase traditionele kleding wordt dan verkocht op de markt, waarbij ze de opbrengsten verdelen onder de makers. Ze worden zo opgeleid dat ze op den duur voor zichzelf inkomen kunnen genereren en zo hun eigen toekomst kunnen opbouwen.   

Ze hebben verschillende projecten waarbij mannen,  vrouwen opgeleid worden in hadnvaardigheden. Dit jaar hebben ze voor het eerst een project voor de LHBTQ-gemeenschap in samenwerking met Hairdressers without Borders. Een uniek programma waarbij 20 queers opgeleid worden tot hairstylist en zo ook hun plek in de maatschappij veroveren, een toekomst op kunnen bouwen en plezier uit vakmanschap kunnen halen. Ik ben dan namens RETURN ook enorm trots dat we een product als deze kunnen supporten. Dat we de studenten kunnen voorzien van goede tools en scharen en ze het mooie vak mee kunnen geven.   

De Guesthouse is trouwens fantastisch, de sfeer voel je meteen. Er is gastvrijheid, je voelt je thuis en de kleuren geven je een vrolijk gevoel. We worden ritueel ingewijd voordat we naar binnen mogen en je waant je meteen in een 1001 nachten sprookje, zoveel mooie architectuur, kleuren en sfeer.  

Meteen gaan we de laatste boodschappen doen voor het project: we hebben gewone scharen nodig, want ja die van RETURN kun je echt niet gebruiken om plastic te knippen. En ook hier is de markt weer een beleving, je kunt er uren rondlopen, maar mijn benen ( en ook die van Peter) willen liever rusten na een lange dag. We eten een heerlijk Indiaas diner, bespreken de dag voor morgen en nemen afscheid.  

Wat een bijzonder welkom in India en wat speciaal dat we hier iets terug kunnen geven van de bijdrage van al onze RETURN-fans in Nederland. RETURN to India, waar we 20 queers toekomst kunnen geven. 

Prepping Day – day 2 

Op zaterdag is het  een uitgaansavond in India, zaterdag is hun laatste werkdag van de week en zondag is vrije dag. Ik heb dus gisteravond genoten van een soort karaoke-feest, het klonk goed: vrolijk en de mensen hadden plezier en ondanks het geluid sta ik weer fris op, klaar voor het ontbijt, het ontmoeten van de vrijwilligers en de voorbereidingsdag. We zien wel wat de dag brengt is hier toch ook wel het motto. Je komt jezelf tegen, of althans, je merkt dat je westerse cultuur, mentaliteit en overtuiging niet op gaat tegen de mentaliteit, cultuur en overtuiging hier. Wij zijn nogal van afspraken meteen regelen, zorgen dat alles voorbereid is. Hier in India wordt alles geregeld, maar op een ‘take it easy’ tempo. En het meest leuke is.. ze hebben gelijk, het is hier ook veel te warm om alles gehaast te doen, altijd maar de rush die wij als westerse mensen hebben, die hebben zij niet. En toch.. alles komt goed. Dat is ons motto van vandaag: ‘Take it easy, everything will be allright in the end’ 

En zo zitten we na ons ontbijt in de woonkamer van de Govind, de oprichter van Sambhali Trust. Volgens de cultuur trekken we onze slippers buiten de deur uit, lopen naar binnen en nemen plaats in zijn woonkamer. Daar ligt een mooi gekleurde ‘matras’ op de grond met prachtig versierde kussens. Daaromheen allerlei verschillende, maar mooi gedecoreerde, stoelen, bankjes en heel veel, echt heel veel fotolijstjes. We worden verwelkomt met een Chai Tea een lekkernij en Govind vertelt ons het verhaal over zijn leven waarin geweld en misbruik de normaalste zaak van de wereld waren. Hij vertelt over wat jongens hier mee maken als transgenders of gays. Als zij misbruikt worden kunnen ze geen aangifte doen: ze hebben volgens anderen geen rechten en worden juist gestraft om wie ze zijn.   

 Ik kan het me gewoon niet voorstellen en met tranen in mijn ogen luister ik naar dit verhaal. We zijn er allemaal stil van. Zijn verleden en ervaringen geven hem gelukkig de kracht deze stichting op te richten in 2006. Inmiddels alweer 18 jaar een plek waar mensen, vrouwen, kinderen, queers een plek vinden zonder geweld, misbruik, discriminatie of welke andere vorm van mishandeling dan ook. Een veilige plek waar ze zichzelf kunnen zijn, waar mensen , die afgestoten zijn van de familie en waar niemand mee gezien wil worden, die de ‘untouchables’ worden genoemd een familie krijgen. Een familie waarbij je bent wie je bent, die om je geven, liefde geven zonder voorwaarden. Maar ook een plek waarbij ze je proberen te beschermen, zodat je niet in handen komt van de verkeerde mensen, die hier dan ook echt slechte bedoelingen hebben. Govid vraagt ons dan ook om tijdens ons project deze veilige plek te behouden voor hem, dat we op de juiste manieren handelen. Iets waar we allemaal achter staan en met dit verhaal starten we met onze voorbereiding want we willen bijdragen aan de toekomst van deze mooie personen.  

Op mijn kamer, die toevallig het grootste is van allemaal, bereiden we ons voor: de name tags, de stijltangen, krultangen, schuifjes, scharen, waterflesjes. Alles doen we in tasjes en nemen we mee naar onze locatie, die zich midden in het centrum, de blauwe stad, Jodhpur bevindt.  

Er komt een kleine, maar functionele, truck voorrijden, we geven onze spullen af en stappen zelf in de TukTuk. De rit naar de locatie is bijzonder, mooi, misschien voor mensen die nooit in Azie zijn geweest zelfs wel een beetje shocking. De drukte, de chaos, verbranding van afval, het leven van mensen met kinderen aan de rand van een drukke weg zijn onderdeel van deze stad maar vormen een contrast met de prachtige paleizen, forts en als je gewoon goed kijkt de prachtige Indiase stijl in deuren, ramen, doorkijkjes en ook mensen. We stappen uit, lopen een stukje en komen dan aan bij de locatie.  

Een prachtige locatie waarbij het dramatische effect van beton, steen, lichtinval en Indiase architectuur een wauw effect geven zodra je binnenkomt. Het zijn veel trappen en in deze hitte (gevoelstemperatuur 40 graden) ben ik na de eerste trede ongeveer uitgeput, kan ook aan mijn conditie liggen, maar dan nog, warm!! De studenten, helpen ons met sjouwen van de dozen. De tafels, stoelen waren nog niet geregeld – motto: take it easy… – Wij starten alvast met de banners van de sponsoren en natuurlijk onze RETURN banner, de ruimtes worden ingedeeld voor de groepen, het welkom en de afsluiting. De producten worden verdeeld over de tafels, de dollheads staan klaar, de scharen zitten in hun etuis – en ook de pleisters- want die gaan we echt nodig hebben. Ik denk dat de meesten van ons onze eerste knipervaringen nog wel weten en ook daar kwamen pleisters van pas.  

We worden verzorgt met Chai Tea, heerlijke hartige tussendoortjes en water. Totdat daar ineens de tafels en stoelen waren, de andere helft van het motto: everything will be allright in the end. 

En zo is het! We maken de laatste voorbereiding en verlaten het pand weer met de Tuk Tuk naar onze guesthouse. Inmiddels is het al half acht in de avond. We gaan om 8uur met z’n alleen eten en Peter en ik besluiten nog even wat drinken in te slaan bij een kraampje in de straat. Dit keer toch ook maar wat Coca Cola, want dat kan soms zo lekker zijn.  

Ons diner is weer heerlijk, iedereen wat stil: van alle indrukken, harde werken, maar ook omdat je veel om je heen ziet. We praten nog even na over de verhalen, dat we toch van geluk mogen spreken. Dus ik kan alleen maar afsluiten met de boodschap dat we moeten genieten van de mensen van wie we houden, liefde kunnen geven, de alledaagse dingen en de (kleine) geluksmomenten.  

En dat doe ik ook terwijl ik op mijn Indiase bed zit, in een simpele, maar prachtige kamer, en mijn dag mag opschrijven voor jullie om jullie mee te nemen in dit avontuur.  Namasté  

 First day @ Hair School – day 3   De eerste dag naar school, ik weet niet meer hoe die was, maar ik weet nog wel dat ik naar de Kappersschool ging in Zwolle. Een hele tas vol materialen, boeken en ik had er veel zin in, benieuwd wat me te wachten stond, spannend was het wel. Ik had niet zoals sommigen van jullie wel hebben, iemand in de familie die al bekend was in de kapperswereld. Ik kwam van de havo en besloot om creatief bezig te willen zijn en dus was voor mij de kappersopleiding heel erg vanzelfsprekend.  

 Vandaag hebben 20 studenten hun eerste dag. We hebben ze gister al ontmoet en ze stuiteren van enthousiasme. Is het spanning? Nee dat denk ik niet, ze hebben er zoveel zin in, zijn enorm betrokken en  kunnen niet wachten zich bezig te houden met make-up, hair en styling.  

Om 08:30 aan het ontbijt om 09:30 naar de locatie te gaan. We hopen dat er water is, dat is hier altijd maar afwachten. Gisterochtend wilde ik heerlijk douchen na een warme nacht, een paar druppeltjes kwamen uit de kraan en that’s it. Hoe fijn dat je in Nederland gewoon onder de douche stapt en zeker weet dat er water uit komt, weer zo’n moment van bezinning. We nemen allemaal een fles water mee, zodat we dollheads kunnen wassen en gaan dan richting de locatie met Tuk Tuks. Eenmaal daar aangekomen is onze ruimte nog steeds zoals we het gister hebben achter gelaten. We treffen de laatste voorbereidingen en komen er dan achter dat we geen stroom hebben en in het donker knippen is geen optie. Dus… er wordt een elektricien gebeld en zoals ons motto deze reis is: ‘Take it easy, everything will be allright in the end’. We starten ons programma op een kleed op de vloer, wat hier overigens heel gebruikelijk is. Esther en Peter, founders van Hairdressers without Borders nemen het woord, waarom we hier zijn, wat we voor deze studenten kunnen betekenen en dat we hen willen opleiden tot hairstylist.  

Namens RETURN introduceer ik hun scharen, ze hebben allemaal een Arrigato schaar gekregen van ons om hun eerste stappen te zetten in het kappersvak, want een goede schaar en goede tools zijn belangrijk. Allereerst hebben ze allen nog nooit een schaar vastgehouden, dus we starten met: de schaar is scherp- we weten allemaal onze eerste keer dat we in onze vingers knipten, auw- dus dat leggen we uit. We gaan de schaar eerst stellen, ik leg ze het stap voor stap uit, we leren hen zelf de scharen te stellen zodat ze dit in de toekomst ook kunnen doen. Na het stellen van de scharen worden belangrijke zaken doorgenomen als: ‘only cut HAIR with this scissor’. Het klinkt vanzelfsprekend, maar toch is dat het niet. Ze kijken heel serieus en heel even vraag ik me af of ik ze misschien wel angst ingeboezemd heb met mijn verhaal over scherp, only cut hair, don’t touch the blades etc…. maar niets is minder waar, ze zijn zo gemotiveerd dat zelfs mijn waarschuwingen en woorden geen angst inbezoemen, oef gelukkig maar! 

Dan.. de schaar vasthouden, hoe knip je met een schaar en wat doe je als je je een wondje maakt met je schaar. Eigenlijk staan we hier in NL ook niet zo bij stil, maar als je bloed is het belangrijk om dit goed aan te pakken. We leggen ze uit hoe ze moeten steriliseren van de wond, verbinden en hoe ze hun schaar moeten desinfecteren na in hun handen geknipt te hebben.  Nog steeds kijken ze blij en na de vraag of e nog steeds zo enthousiast zijn: klappen ze en roepen ze volmondig YES!  

 Na een look & learn van vrijwilliger Helen (uit de UK) op het veel te hete dakterras, waar de waaier het niet doet – want ja we hebben nog geen elektriciteit- hebben we een lunch. Die wederom weer heerlijk is, typisch Indiaas met rijst, curry, pancakes: smikkelen maar. Eten doe je hier veelal met je handen en je merkt dat wij Nederlanders en ook Engelsen hier niet zo aan gewend zijn, we doen ons best. Want je wilt je gewoon aan de cultuur houden van het land, toch stiekem smokkelen met een lepel of vork, kan wel toch😉 

De middag gaan we aan de slag met afdelen. We leven inmiddels om 14:00 uur. We hebben elektriciteit, zie je wel: alles komt goed op het eind! We hebben verlichting en gaan aan de slag. De viervaksafdeling is zo makkelijk nog niet, maar de woorden als: keep on trying, you are doing a great job, it is oke to make mistakes hoor ik om mij heen. Ik zie ze langzaam ontwikkelen, zelfverzekerder worden, handigheid krijgen en ik denk terug aan mijn eerste keer dat ik kam, schaar, haar moest vasthouden. Het was ook niet altijd makkelijk in het begin en het ze aanleren is ook niet makkelijk. De vrijwilligers van Hairdressers without Borders, zo bevlogen, geduldig en lief. Een heel fijn team om mee te werken samen.  

 Na ongeveer een uur bezig te zijn geweest met de afdeling, gaan we verder. We gaan knippen en daar hebben ze zin in. We leggen ze de passees uit, stand van het hoofd, de handpositie en hoe je nu kam en schaar wisselt. De worsteling is er soms, maar ze blijven proberen en geven niet op. Ik heb zoveel bewondering voor ze, ook zij hebben last van deze warmte en tijdens het leren van een nieuwe skill, is het niet altijd even eenvoudig. Ze blijven doorgaan, zetten hun eerste knipjes in het haar, heel voorzichtig maar die lach op hun gezicht is echt goud waard. Je bent trots als je om je heen iemand hoort roepen: ‘I did it!!!!!’ of ‘ I finished, yeahh!!’. Want daarvoor ben ik hier namens RETURN, om iets voor hen te kunnen betekenen en ik hoop ook dat ik onze RETURN-fans in dit gevoel kan meenemen. Want zonder jullie investering in jullie zelf had ik dit niet kunnen doen. Hadden we niet ‘ I did it!! of YEAH, I finished’ gehoord. Geloof me, je wordt zo enthousiast en ik kan niet wachten om ze deze week nog meer te zien ontwikkelen. Want naast dat ze veel leren, leren we ook van hen: hun wereld is anders dan die van ons, maar ook weer niet. De jongens ( en een meisje) steunen elkaar, zijn hun eigen familie en community een sterk verbond wat ze samen hebben en ik ben dankbaar dat we daar deel van uit mogen maken en dat ze ons ‘toelaten’ in hun familie/community. Want ze hebben allemaal heftige dingen meegemaakt, jezelf kwetsbaar open stellen is dan niet veilig en toch doen ze het hier… tijdens het leren van kappers skills… We verbinden mensen, ons vak als hairstylist is bijzonder, vergeet dat niet!